Poco poco

27 februari 2018, bijna maart, bijna ben ik hier al 5 maanden, bijna ben ik op de helft van het grote Aruba avontuur.. Aan de ene kant voelt het alsof het gisteren was dat ik m'n afscheidsfeestje met alle lieve mensen in Nederland mocht vieren en aan de andere kant begint Aruba steeds een beetje meer als thuis te voelen. Wat ze zeggen klopt, hoe meer je geniet des te sneller gaat de tijd.

Ik moet eerlijk toegeven dat toen de nieuwigheid van de eerste maand ander half maand er wat af was en ik echt m'n eigen plekje had en het echte leven hier begon, ik het best even moeilijk heb gehad en mezelf wel even ben tegen gekomen.. Want... hoe kun je je nou echt thuis voelen als je "thuis" niet hier bij je is? Maar in het koude, gure Nederland? Hoe kun je een andere plek ook als thuis laten voelen, als je familie, je vrienden, je beste vriendin en niet te vergeten je vriend in Nederland zitten en jij ergens aan de andere kant van die grote plas bent? Alleen.. 

Nou ja, niet echt alleen natuurlijk.. want ook hier zijn er lieve, leuke en gezellige mensen. En er zijn zelfs een paar van die mensen met wie ik al wel zo'n band heb opgebouwd dat het niet alleen maar even gezellig voor een avondje is en ik kan zeggen dat ik ook hier nieuwe vriendschappen heb opgebouwd en aan het opbouwen ben. Helaas is het alleen zo dat hier op Aruba veel doorgeschoven wordt met werknemers en aan alle avonturen een eind moet komen. Tja... Marja ik mis je nog steeds best wel hier! 

Ook zijn er vanuit Nederland al een heleboel leuke bezoekjes geweest met wie ik echt heb kunnen genieten van al het moois dat Aruba te bieden heeft. Elk nieuw bezoek voelt weer als een vakantie op zich!  Sinds 5 oktober ben ik voor m'n gevoel al minimaal 4x op vakantie geweest! Wie kan dat nou zeggen?

Tegelijkertijd betekent dit ook 4 keer naar het stomme vliegveld om wéér afscheid te moeten nemen, wetende dat het nog wel even duurt voor we elkaar weer gaan zien. Nooit had ik gedacht dat eenzelfde plek voor zoveel vreugde en een paar dagen later voor zoveel moeilijks kan zorgen... bah.. wat haat ik afscheid nemen! Stiekem had ik gehoopt dat hoe vaker je het doet, des te makkelijker het wordt.. tot dusver ben ik daar nog niet in geslaagd. 

Dus ja, (Gab, je hebt me aangestoken!).. op die momenten voel ik me alleen en besef ik me des te meer dat dit mijn avontuur is, het avontuur waarvan ik al zo lang droomde, het avontuur dat ik per sé alleen en met mezelf wilde aangaan.. op die momenten snap ik echt even helemaal niks meer van mezelf.. en zou ik het liefst op dat moment nog een ticket boeken en mee terug gaan naar 'huis'. 

Die momenten blijven een worsteling, stomme momenten.. ik heb geaccepteerd dat dat zo is en ook heb ik geaccepteerd dat niet alles meteen van het begin af aan stabiel hoeft te zijn en je tijd nodig hebt om ergens je draai te kunnen vinden wanneer je alles achter je gelaten hebt. Ook ik...

Na 1of 2, (of 3/4) nachtjes slapen, het worden er wel steeds wat minder, weet ik m'n draai weer op te pakken en kan ik genieten van m'n leven hier. En steeds meer! Want wat is het leven (hier)mooi en fijn! En wat heeft het leve (Aruba) veel te bieden om gelukkig te zijn! En om er dan maar even weer een cliché in te gooien... 'ook voor die one happy Island moet je zelf slingers ophangen'. Ik kan vertellen dat ik daar druk mee bezig ben en de slingers er nu mooi bijhangen. De ballonnen mogen wat mij betreft achterwege blijven, want sommige angsten zijn best reeël toch? :) 

Ik vermaak me hier nog wel een tijdje en kijk al uit naar mijn volgende bezoek in april!