Het Arubaanse leven

Vanaf m'n nieuwe bed in Paradera werd het wel weer eens tijd voor een nieuwe blog. Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven, dus ik heb genoeg inspiratie op gedaan om over te schrijven. Al meer dan 6 weken heb ik me op dit eiland weten te vertoeven. Op dit moment ben ik een paar uur geleden terug gekomen van het vliegveld, waar ik Steven op het vliegtuig terug naar Nederland heb gezet. Met nog een beetje een wee gevoel in m'n maag schrijf ik deze blog.. 

Ik ben nu alweer 5 weken aan het werk geweest in het ziekenhuis. Het begint steeds meer een beetje m'n eigen plekje en m'n eigen toko te worden. Ik leer nieuwe collega's kennen op allerlei afdelingen en ook het Papiaments gaat me stap voor stap iets makkelijker af. En yes! Ik ga aanstaande maandag beginnen met m'n cursus Papiaments! De taalbarrière blijkt namelijk soms best wel een ding te zijn...Zo zie je maar weer hoe belangrijk taal en goede communicatie voor mensen is. Gelukkig leer je als logopedist zijnde ook alternatieve vormen van communicatie, die blijken bij zo'n taalbarrière regelmatig goed van pas te komen! 

In het ziekenhuis heb ik al gemerkt dat geen dag hetzelfde is. Het ene moment is het super rustig en het volgende moment staan er 7 nieuwe consulten op een dag in je rooster. Ook een heuse evacuatie en het vloeren van een agressieve patiënt ben ik tegen gekomen op de werkvloer. Het werken in een ziekenhuis mag ik dan al wel enigszins meegemaakt hebben in het UMCG, maar toch moet ik er nog met regelmaat aan wennen hoe de dingen hier gaan. één ding wat me vooral wel bezig kan houden is het overlijden van patiënten. In de revalidatiecentra waar ik gewerkt heb, kwam het (gelukkig) bijna niet voor dat er een patiënt overleed. Hier, en ik denk in bijna alle ziekenhuizen wel, is dat een van de dagelijkse gebeurtenissen.  "Verbaas u niet, verwondert u slechts", die quote hou ik dan maar in m'n achterhoofd. 

Naast het werken is er ook een heleboel tijd voor leuke dingen! Om naast het werk m'n vrije tijdsleven wat meer eigen te maken, heb ik me opgegeven voor salsalessen. Super leuk om weer met dansen bezig te zijn en helemaal hier op Aruba. Het salsawereldje past helemaal in de relaxte en ontspannen sfeer van de Arubanen. Naast het dansen is beachtennis hier helemaal hot happening. Deze week is er zelfs een wereldtoernooi voor beachtennis op Aruba! De ervaring van het beachtennis wil ik natuurlijk niet missen, dus hoppakkee de 10 strippenkaart voor Beachtennis lessen is binnen. Dan hebben we nog de Yoga.. Ik ben nog maar 1x samen met Marja naar een Yoga les toe gegaan, maar stiekem ben ik nu al helemaal fan. Het is inspannend en ontspannend tegelijk. Voor de les wist ik niet of het wel iets voor mij zou zijn, maar hé in het diepe ben ik al gesprongen dus nu is het tijd om te gaan zwemmen. Ik denk dat al deze sporten me wel eens kunnen gaan helpen om een stukje sterker bij de finish te komen. 

Het sporten is niet het enige wat Aruba in je vrije tijd heel leuk maakt. Ik heb ontdekt dat het eiland zelf en de zee er om heen ook heel veel moois te bieden heeft. Een parasailtochtje achter een boot, karaoke avonden met lekkere mojito's, snorkelsessies waarbij je een schildpad, Dory en nog veel meer mooie dingen tegenkomt, Amstel Bright biertjes, HVT games spelen en derde worden met het IC team, spelletjes spelen met nieuwe vrienden, pubquiz avonden, natural pools, natural bridges, slangen in het zwembad, heel veel salamanders, (hooi)bergen beklimmen, de leukste restaurantjes met het lekkerste eten en genieten van een prachtig uitzicht met ondergaande zon!! en zelfs leuke winkels om te shoppen (en dat terwijl ik extra veel kleren mee genomen had, omdat veel mensen me vertelden dat hier maar heel weinig is). Het allerleukste vond ik dat ik Steven afgelopen week een kijkje in m'n nieuwe leven heb mogen geven en hem heb mogen laten genieten van een paar mooie dingen van Aruba. 

Naast al deze mooie dingen en het goede leven hier, viel me het (nog een keer) afscheid nemen wel erg zwaar. Het stukje oud en vertrouwd en het fijn samen zijn is iets wat ik mis. De ene dag meer dan de andere dag en vandaag net een beetje extra. Het mooie daarvan is dat ik me daardoor weer extra besef wat de mensen in Nederland voor me betekenen en in dit geval hoeveel liefde ik voor Steven voel. 

Het zal wel iets zijn met Yin Yang, de balans van het leven etc. etc. Niets is helemaal perfect. 

Nu is het eerst tijd om te slapen (als dat gaat lukken met al die foto's met stevig geluid die moeder natuur aan het maken is). Nederland, ik weet hoe jullie je voelen met dit herfstige weer!

Ik denk aan jullie :)